Jahao je bijelog konja. Nosio je sjajni oklop, a u ruci mač kojim je ubio silnog turskog cara, ne bojeći se "nikoga do Boga", jer sve što se ne prodaje i kupuje (a to je bio njegov srpski narod) - bilo mu je najvažnije.
Po pogibiji Miloša obilića na Kosovu polju, njegov vjerni konj Ždralin odjezdi prema Komovima, i zastade na izvoru Vilujevo kolo, gdje se bistrom vodom okrijepi.
Dugo se zadržao i jezdio komskim ljepotama, bježeći od ljudi, i pateći za svojim gospodarom. O njemu, ipak, dočuše tri vasojevićka hajduka i junaka: Otaš Dabetić, Komnen Koljević i Tomo Batićević. Dogovore se da uhvate Ždralina, pripremivši so i potkov za njegova potrošena kopita. Ali od Ždralina ni traga ni glasa, čak ni za komske vile posestrime. Otaš je predložio braći po oružju da odu na Vilin kladenac, prospu so oko njega, i vilama komskim nalože da zapjevaju glasom Obilića, kako bi ga domamili i uhvatili. Tako i urade.
Ono što je do sada bilo malo poznato, u planinskom kraju, u samom podnožju Komova, nekoliko kilometara od Andrijevice, u selu Košutićima, otkopani su ostaci stare crkve. Naime, na lokalitetu zvanom Namastir, na osnovu sačuvanih priča i legendi, prije sedam godina zaista su otkriveni ostaci temelja i zidova starog vjerskog objekta, a avgusta 2008. godine i ostaci druge crkve. Nesumnjivo se radi o veoma starim crkvama, koje spadaju u najstarije do sada otkrivene u Polimlju, kakvih nema na prostorima današnje Budimljansko-nikšićke eparhije. Po kazivanju stručnjaka iz Polimskog muzeja, koji su vršili iskopavanja na ovom izuzetnom arheološkom lokalitetu, radi se o vjerskom objektu iz ranog hrišćanstva, iz petog ili šestog vijeka. Raspadom Rimskog carstva, na istočno i zapadno, u vrijeme cara Justinijana, ove teritorije su pripale Vizantijskom carstvu. Dalje, stručnjaci iz ove eminentne beranske ustanove, smatraju da je u Namastiru bilo sjedište episkopije, kao i na Zlatici, Samogradu i u više mjesta na Primorju, početkom uređivanja vizantijske države i hrišćanstva.
U zidu crkve otkrivena je grobnica, neka vrsta kapele, vjerovatno osnivača ovog episkopskog sjedišta, koji je u njoj i sahranjen. Njegovi ostaci su privremeno zaštićeni i čekaju konzervaciju, kao i tri gvozdena krsta. Na skrovitom mjestu iznad crkve pronađeno je i oružje (bodež) i keramički materijal, koji datiraju iz šestog vijeka.
U barskom Ljetopisu popa Dukljanina pominje se župa zvana Dobra rijeka (današnja Zlorečica) koja se prostirala od Komova do Andrijinog grada (vjerovatno današnja Andrijevica). U njenom središtu nalazio se Namastir kao sjedište episkopije. Moguće je da je to bio manji grad sa vjernicima i sveštenstvom.
Milutin Osmajlic
Vasojevići su, za vrijeme turske vladavine, bili čuveni kačkini (hajduci) toga vremena. Kačkini su bili grupe ili pojedinci srpskog naroda koji su Turcima pružali stalan otpor. Oni su upadali među turski živalj; ubijali zulumćare i plijenili njihovu imovinu. Bili su strah i trepet za turske porobljivače. Sajo Saičić, Staniša Vuković, Miloš Osmajlić, Radoje Plavšić, Puriša Dedović, Zarija Zečević... svuda su stizali i mnogo zla nanosili Turcima, naročito Ali-begu Gusinjcu i Elez-begu Kolašincu.
Vasojevići su na svojim imanjima, koji su bili u posjedu, kao begluci, turskih aga i begova, radili kao čifčije i davali su deseti dio svih prihoda sa imanja. Begovi su danak prikupljali preko seoskih starješina (muftara), srpske pravoslavne vjere. Čifčije su nastojale da daju begovima što manje prihoda, što su muftari najčešće omogućavali, bez obzira na kontrolu mjesnog starješine - kajmekana.
Malo je cudno da niti starija, niti sadasnja mladja generacija kroz skolske klupe nijesu saznale o prvom doktoru nauka iz naseg zavicaja.
Njegovi preci doselili su se iz sela Lutova. Prvi doseljenik zvao se Vukajlo. Od njega ce se u Dapsicu razviti brojno pleme Lutovac.
Pavlov djed Cubro poginuo je u borbi protiv Turaka u poznatom ustanku Vasojevica 1875 godine koji je vodjen pod komandom Miljana Vukova. U tom boju ucestvovao je i Pavlov otac Stefan.
Nikola Radonjić Vasojević, rođen je 1797. godine, u Lopatama u Lijevoj Rijeci, od oca Staniše i majke Jovane, rodom iz Gornje Morače, svoju "buduću" kneževinu je nazvao Holmija - imenom neobičnim za Vasojeviće. Sam je tvrdio da se vasojevićka plemena po planini Kom zovu Holmija, što znači brda. Riječ "holm" izvedena je iz crkveno-slovenskog jezika, a znači isto što i riječ "hum" (uzvišenje na ravnici, brdo ili planina).
Da li je Nikola Vasojević bio avanturista, samozvanac ili istinski borac za slobodu srpskog naroda u Vasojevićima? Mnogo ima protivurječnosti u njegovoj biografiji, ali je njegova glavna ideja bila da se između Srbije i Crne Gore osnuje mala kneževina Holmija, sa oko par stotina hiljada stanovnika, uglavnom vasojevićkog roda, koji nijesu htjeli, kao nezavisno pleme u to vrijeme, da se ujedine ni sa jednom od ove dvije kneževine.